สันตะสำนัก
สันตะสำนัก[7] (ละติน: Sancta Sedes, ภาษาละตินศาสนา: [ˈsaŋkta ˈsedes]; อิตาลี: Santa Sede [ˈsanta ˈsɛːde]) หรือ อาณาจักรอันศักดิ์สิทธิ์[8] (อังกฤษ: Holy See) คือสถาบันฝ่ายปกครองศาสนาในกำกับของมุขนายกแห่งกรุงโรม อันเป็นตำแหน่งประมุขของคริสตจักรโรมันคาทอลิกทั้งหมดด้วย สันตะสำนักเป็นที่ตั้งของรัฐบาลกลางของคริสตจักรโรมันคาทอลิก ฉะนั้นเมื่อกล่าวถึง “สันตะสำนัก” จึงหมายถึงองค์กรบริหารส่วนกลางของคริสตจักรโรมันคาทอลิกทั้งหมด[7] และเป็นอาณาจักรทางศาสนาที่เป็นที่ยอมรับตามกฎหมายนานาชาติว่าเป็นรัฐอิสระที่มีประมุขเป็นพระสันตะปาปาและสถาปนาความสัมพันธ์ทางทูตกับประเทศอื่นได้[9]
.svg)
สันตะสำนักแบ่งการบริหารออกเป็น 4 ระดับ[7] ได้แก่
- สมณะกระทรวง (Congregation)
- สมณะทบวง (Pontifical Council)
- สำนักกรรมาธิการ (Pontifical Commission)
- สำนักงาน (Holy Office)
ทั้งนี้สันตะสำนักไม่ใช่นครรัฐวาติกันที่ก่อตั้งในปี ค.ศ. 1929 สันตะสำนักถือว่ามีมาตั้งแต่ศาสนาคริสต์ยุคแรก ตำแหน่งทูตจะไม่ใช่ตำแหน่งทูตแห่งนครรัฐวาติกัน แต่จะเป็นทูตแห่งสันตะสำนัก และผู้แทนของพระสันตะปาปาในรัฐหรือประเทศอื่นก็ถือว่าเป็นผู้แทนของสันตะสำนัก มิใช่ผู้แทนของนครรัฐวาติกันเรียกว่าเอกอัครสมณทูต
ขณะที่มุขมณฑลอื่น ๆ ในคริสตจักรต่างก็เป็นมุขมณฑลที่ศักดิ์สิทธิ์ แต่การเรียกอาณาจักรอันศักดิ์สิทธิ์โดยทั่วไปแล้วจะเป็นความหมายที่ใช้ในความสัมพันธ์ระหว่างประเทศและในความหมายของประมวลกฎหมายพระศาสนจักร[10] ที่หมายถึงรัฐบาลกลางของคริสตจักรโรมันคาทอลิกทั้งหมด
อ้างอิง
แก้- ↑ "Background Notes, the Holy See". 1995.
- ↑ "About the Holy See".
- ↑ "Internet portal of Vatican City State". Vatican City State. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 24 May 2011. สืบค้นเมื่อ 9 July 2011.
- ↑ "CIA's factbook Vatican State". 16 February 2022.
- ↑ Nick Megoran (2009) "Theocracy", p. 226 in International Encyclopedia of Human Geography, vol. 11, Elsevier ISBN 978-0-08-044911-1
- ↑ Robbers, Gerhard (2006) Encyclopedia of World Constitutions. Infobase Publishing. ISBN 978-0-81606078-8. p. 1009.
- ↑ 7.0 7.1 7.2 ราชบัณฑิตยสถาน, พจนานุกรมศัพท์ศาสนาสากล ฉบับราชบัณฑิตยสถาน, พิมพ์ครั้งที่ 3, ราชบัณฑิตยสถาน, 2552, หน้า 251
- ↑ ราชบัณฑิตยสถาน, สารานุกรมประเทศในทวีปยุโรป ฉบับราชบัณฑิตยสถาน, ราชบัณฑิตยสถาน, 2550, หน้า 753
- ↑ The Holy See's sovereignty has been recognized explicitly in many international agreements and is particularly emphasized in article 2 of the Lateran Treaty of 11 February 1929, in which "Italy recognizes the sovereignty of the Holy See in the international field as an inherent attribute of its nature, in conformity with its tradition, and the requirements of its mission in the world."
- ↑ Code of Canon Law, canon 361, Code of Canons of the Eastern Churches, canon 48
อ่านเพิ่ม
แก้- Köck, Heribert F. (1975). Die Völkerrechtliche Stellung Des Heiligen Stuhls: Dargestellt an Seiner Beziehungen Zu Staaten Und Internationalen Organisationen. Berlin: Duncker und Humblot. ISBN 978-3-428-03355-3.
- Köck, Heribert F. (1995). "Holy See". ใน Bernhardt, Rudolf; Macalister-Smith, Peter (บ.ก.). Max Planck Encyclopedia of Public International Law. Vol. 2. Amsterdam: North-Holland. ISBN 978-0-444-86245-7.
- Brusher, Joseph S. (1959). Popes Through the Ages. Princeton, N.J: Van Nostrand. OCLC 742355324.
- Chamberlin, E. R. (1969). The Bad Popes. New York: Dial Press. OCLC 647415773.
- Dollison, John (1994). Pope-pourri. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-0-671-88615-8.
- Maxwell-Stuart, P. G. (1997). Chronicle of the Popes: The Reign-by-Reign Record of the Papacy from St. Peter to the Present. London: Thames and Hudson. ISBN 978-0-500-01798-2.
- Norwich, John Julius (2011). The Popes: A History. London: Chatto & Windus. ISBN 978-0-7011-8290-8.
- Duffy, Eamon (1997). Saints and Sinners, a History of the Popes. Yale University Press. ISBN 978-0-300-07332-4.
- Durant, William James (1950). The Story of Civilization. Vol. IV. The Age of Faith: A History of Medieval Civilization – Christian, Islamic, and Judaic – from Constantine to Dante, A.D. 325–1300. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-0-671-01200-7.
- Durant, William James (1957). The Story of Civilization. Vol. VI. The Reformation. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-0-671-61050-0.
- Franzen, August; Dolan, John (1969). A History of the Church. Herder and Herder.
- Granfield, Patrick (1987). The Limits of the Papacy: Authority and Autonomy in the Church. New York: Crossroad. ISBN 978-0-8245-0839-5.
- Grisar, Hartmann (1912). History of Rome and the Popes in the Middle Ages. London: Kegan Paul, Trench, Trübner. OCLC 11025456.
- John Paul II, Pope (22 February 1996). "Universi Dominici Gregis". Vatican Publishing House.
- Kelly, J. N. (1986). Oxford Dictionary of the Popes. Prentice Hall. ISBN 978-0-19-190935-1.
- Kerr, William Shaw (1950). A Handbook on the Papacy. London: Marshall, Morgan & Scott. OCLC 51018118.
- Küng, Hans (2003). The Catholic Church: A Short History. Random House. ISBN 978-0-8129-6762-3.
- Loomis, Louise Ropes (2006) [1916]. The Book of the Popes (Liber Pontificalis): To the Pontificate of Gregory I. Merchantville, New Jersey: Evolution Publishing. ISBN 978-1-889758-86-2.
- Noble, Thomas; Strauss, Barry (2005). Western Civilization. Houghton Mifflin. ISBN 978-0-618-43277-6.
- Orlandis, José (1993). A Short History of the Catholic Church. Scepter. ISBN 978-1-85182-125-9.
- La Due, William J. (1999). The Chair of Saint Peter: A History of the Papacy. Maryknoll, N.Y: Orbis Books. ISBN 978-1-57075-249-0.
แหล่งข้อมูลอื่น
แก้
- The Holy See
- The Holy See News Portal (News.va) เก็บถาวร 28 มิถุนายน 2011 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- The Vatican ที่ยูทูบ
- Primacy of the Apostolic See
- CIA World Factbook on Holy See
- Between Venus and Mars, the Church of Rome Chooses Both—The Holy See's geopolitics analyzed in the light of the dominant doctrines
- The Holy See in the course of time, from an Orthodox perspective
- Inside the Vatican Documentary on National Geographic YouTube channel
 | บทความประเทศ ดินแดน หรือเขตการปกครองนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |