จักรพรรดิทากากูระ
จักรพรรดิทากากูระ (ญี่ปุ่น: 高倉天皇; โรมาจิ: Takakura-tennō; 20 กันยายน ค.ศ. 1161 – 30 มกราคม ค.ศ. 1181) เป็นจักรพรรดิญี่ปุ่นองค์ที่ 80 ตามประเพณีการสืบราชสันตติวงศ์ พระองค์ครองราชย์ตั้งแต่ ค.ศ. 1168 ถึง 1180[1]
| จักรพรรดิทากากูระ 高倉天皇 | |
|---|---|
 จักรพรรดิทากากูระ, เท็นชิเซ็กกังมิเอ | |
| จักรพรรดิญี่ปุ่น | |
| 9 เมษายน ค.ศ. 1168 – 18 มีนาคม ค.ศ. 1180 | |
| พิธีขึ้น | 29 เมษายน ค.ศ. 1168 |
| ไดโจไซ | 20 ธันวาคม 1168 |
| ก่อนหน้า | จักรพรรดิโรกูโจ |
| ถัดไป | จักรพรรดิอันโตกุ |
| พระราชสมภพ | 20 กันยายน ค.ศ. 1161 |
| สวรรคต | 30 มกราคม ค.ศ. 1181 (19 ปี) |
| ฝังพระบรมศพ | 30 มกราคม 1181 |
| สุสานหลวง | โนจิ โนะ เซกานูจิ โนะ มิซาซางิ (เกียวโต) |
| พิธีฉลองการเจริญวัย | 9 กุมภาพันธ์ 1171 |
| พระราชบิดา | จักรพรรดิโกะ-ชิรากาวะ |
| พระราชมารดา | ไทระ โนะ ชิเงโกะ |
| พระสนม | ไทระ โนะ โทกูโกะ |
| พระราชโอรส-ธิดา | จักรพรรดิอันโตกุ เจ้าชายโทโยฮิโตะ จักรพรรดิโกะ-โทบะ เจ้าหญิงคิโยโกะ เจ้าชายโคเรอากิ เจ้าหญิงอิซาโกะ เจ้าหญิงโนริโกะ |
พระราชประวัติ
แก้ก่อนสืบราชบัลลังก์ พระองค์มีพระนามเดิมว่า เจ้าชายโนริฮิโตะ (憲仁親王)
จักรพรรดิทากากูระเป็นพระราชโอรสองค์ที่ 4 ของจักรพรรดิโกะ-ชิรากาวะ และเป็นพระปิตุลา (อา) ของจักรพรรดิโรกูโจซึ่งเป็นจักรพรรดิรัชกาลก่อน พระมารดาของพระองค์คือจักรพรรดินีไทระ โนะ ชิเงะโกะ น้องสาวของไทระ โนะ โทกิโกะ อนุภรรยาของไทระ โนะ คิโยโมริ จักรพรรดินีของพระองค์คือไทระ โนะ โทกูโกะ (ภายหลังคือจักรพรรดินีเคนเร) องค์จักรพรรดินีเป็นพระญาติชั้นที่ 1 ของพระองค์ (เนื่องจากพระมารดาของพระองค์และมารดาของจักรพรรดินีโทกูโกะ เป็นพี่น้องกัน)
เหตุการณ์ในพระชนม์ชีพ
แก้แม้ว่าจักรพรรดิทากากูระจะสืบราชบัลลังก์อย่างเป็นทางการ แต่ความจริงก็คือกิจการในราชสำนักถูกควบคุมโดยพระราชบิดาและพระสัสสุระ (พ่อตา) ของพระองค์
- ค.ศ. 1168 (ศักราชนิงอังที่ 3, วันที่ 19 เดือน 2): ปีที่ 3 ในรัชสมัยของจักรพรรดิโรกูโจ (六条天三年) องค์จักรพรรดิถูกปลดออกจากราชบัลลังก์โดย พระอัยกา (ปู่) ของพระองค์ และสืบราชบัลลังก์โดยพระปิตุลา (อา) ของพระองค์ พระราชโอรสลำดับที่ 4 ของอดีตจักรพรรดิโกะ-ชิรากาวะ[2]
- 1168 (ศักราชนิงอังที่ 3, วันที่ 19 เดือน 2): จักรพรรดิทากากูระทรงประกอบพระราชพิธีราชาภิเษก (‘‘โซกูอิ’’) และกลายเป็นจักรพรรดิ[3]
จักรพรรดิทากากูระมีมุมมองบทบาทจักรพรรดิของพระองค์เอง โดยเขียนไว้ว่า:
- "จักรพรรดิคือเรือ ราษฎรคือน้ำ น้ำทำให้เรือลอยได้ แต่บางครั้งเรือล่มเพราะมัน ราษฎรสามารถค้ำจุนจักรพรรดิได้ แต่บางครั้งพวกเขาโค่นพระองค์"[4]
- 1172 (ศักราชโจอังที่ 2, วันที่ 10 เดือน 2): โทกูโกะ ธิดาของไทระ โนะ คิโยโมริ กลายเป็นจักรพรรดินีของจักรพรรดิทากากูระระ[5]
- 27 พฤษภาคม 1177 (ศักราชจิโชที่ 1, วันที่ 28 เดือน 4): ลมแรงทำให้เกิดไฟไหม้ครั้งใหญ่ในเมืองหลวง และพระราชวังถูกเผาจนเป็นเถ้าถ่าน[6]
- 1178 (ศักราชจิโชที่ 2, วันที่ 12 เดือน 11): ไทระ โนะ โทกูโกะ พระจักรพรรดินี มีพระประสูติกาลพระราชโอรส คิโยโมริดีใจ และข้าราชสำนักทั้งหมดแสดงความยินดีแก่พระราชบิดามารดา ในเดือนต่อมาทรงได้รับการสถาปนาเป็นรัชทายาท[7]
- 1180 (ศักราชจิโชที่ 4, วันที่ 21 เดือน 2): จักรพรรดิทากากูระสละราชสมบัติ[8]
- 1180 (ศักราชจิโชที่ 4, วันที่ 22 เดือน 4): พระราชพิธีราชาภิเษกจักรพรรดิอันโตกุ[8]
- 1180 (ศักราชจิโชที่ 4, วันที่ 2 เดือน 6): อดีตจักรพรรดิโกะ-ชิรากาวะ, อดีตจักรพรรดิทากากูระ และจักรพรรดิอันโตกุออกจากเกียวโตไปที่ฟูกูฮาระเกียว[8]
- 1180 (ศักราชจิโชที่ 4, วันที่ 26 เดือน 11): ย้ายเมืองหลวงจากฟูกูฮาระไปที่เกียวโต[8]
- 1180 (ศักราชจิโชที่ 4): เกิดลมหมุนพัดถล่มเฮอังเกียว (เมืองหลวง) เสียหายอย่างหนัก[9]
- 1181 (ศักราชจิโชที่ 5, วันที่ 14 เดือน 1): จักรพรรดิทากากูระสวรรคต[8]
สวรรคต
แก้อดีตจักรพรรดิทะกะกุระเสด็จสวรรคตเมื่อวันที่ 30 มกราคม 1724 ณ พระราชวังหลวงเฮอัง ขณะพระชนม์ได้เพียง 19 พรรษา
รัชสมัยของจักรพรรดิ
แก้อ้างอิง
แก้- ↑ Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du Japon, pp. 195–200; Brown, Delmer et al. (1979). Gukanshō, pp. 330–333; Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki. pp. 212–214.
- ↑ Brown, p. 330; Varley, p. 44; n.b., a distinct act of senso is unrecognized prior to Emperor Tenji; and all sovereigns except Jitō, Yōzei, Go-Toba, and Fushimi have senso and sokui in the same year until the reign of Emperor Go-Murakami.
- ↑ Titsingh, p. 195; Varley, p. 44.
- ↑ Kitagawa, Hiroshi et al. (1975). The Tale of the Heike, p. 220.
- ↑ Kitagawa, p. 783.
- ↑ Titsingh, p. 198.
- ↑ Titsingh, p. 199.
- ↑ 8.0 8.1 8.2 8.3 8.4 Kitagawa, p. 784.
- ↑ Kamo no Chōmei. (1212). Hōjōki.
- ↑ Titsingh, p. 195; Brown, pp. 330–331.
บรรณานุกรม
แก้- Brown, Delmer M. and Ichirō Ishida, eds. (1979). Gukanshō: The Future and the Past. Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-520-03460-0; OCLC 251325323
- Helmolt, Hans Ferdinand and James Bryce Bryce. (1907). The World's History: A Survey of Man's Progress. Vol. 2. London: William Heinemann.OCLC 20279012
- Kitagawa, Hiroshi and Burce T. Tsuchida, ed. (1975). The Tale of the Heike. Tokyo: University of Tokyo Press. ISBN 0-86008-128-1 OCLC 164803926
- Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
- Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Odai Ichiran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691
- Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns. New York: Columbia University Press. ISBN 978-0-231-04940-5; OCLC 59145842