ยฺเหวียน ฝู
ยฺเหวียน ฝู (ราว คริสต์ทศวรรษ 220–คริสต์ทศวรรษ 230) เป็นสมาชิกตระกูลอ้วน (袁 ยฺเหวียน) ในอำเภอเต๊กหยง ยฺเหวียน ฝูสมรสกับอ๋อง (王 หวาง) แห่งชนเผ่าท้องถิ่นในอำเภอเต๊กหยงและให้กำเนิดบุตรชายสองคน หลังจากที่อ๋องชนเผ่าเสียชีวิต ยฺเหวียน ฝูจึงห่วงใยบุตรชายของตนเป็นอย่างยิ่ง เมื่อครอบครัวตกยากจนลง ยฺเหวียน ฝูจึงถูกบังคับให้สมรสใหม่กับจาง เฟิ่ง (張奉) ยฺเหวียน ฝูต้องการสังหารจาง เฟิ่งในวันแรกของการมาเป็นภรรยา แต่เกรงว่าการกระทำเช่นนี้อาจนำมาซึ่งอันตรายและความอับอายแก่ครอบครัวของตน ยฺเหวียน ฝูจึงฆ่าตัวตายด้วยความโศกเศร้าอย่างมาก
ยฺเหวียน ฝู | |
|---|---|
| 袁福 | |
| ข้อมูลส่วนบุคคล | |
| เกิด | ไม่ทราบ นครเต๋อหยาง มณฑลเสฉวน |
| เสียชีวิต | ไม่ทราบ |
| บุตร | บุตรชายสองคน |
ประวัติ
แก้ยฺเหวียน ฝูเกิดที่อำเภอเต๊กหยง/ตกหยง (德陽縣 เต๋อหยางเซี่ยน) เมืองก๋งฮาน/เกงฮัน (廣漢郡 กว่างฮั่นจฺวิ้น) ซึ่งปัจจุบันคือนครเต๋อหยาง มณฑลเสฉวน ยฺเหวียน ฝูเป็นภรรยาของอ๋อง (王 หวาง) แห่งชนเผ่าท้องถิ่นในอำเภอเต๊กหยง[1][a] ยฺเหวียน ฝูสมรสกับอ๋องชนเผ่าขณะมีอายุ 20 ปี (ตามการนับอายุแบบเอเชียตะวันออก) หลังพ่อแม่สามีเสียชีวิต ยฺเหวียน ฝูยังต้องสูญเสียสามีและโศกเศร้าไปตลอดชีวิตที่เหลือ[2] ยฺเหวียน ฝูจึงละเว้นการสนทนาและการหัวเราะที่ไม่จำเป็น เลี้ยงดูบุตรชายทั้งสองด้วยความอุทิศตนอย่างบริสุทธิ์[3] เมื่ออาคนหนึ่งของยฺเหวียน ฝูยากจนลง ยฺเหวียน ฝูจึงถูกบังคับให้สมรสกับจาง เฟิ่งอย่างเป็นการลับ ในวันแรกที่ไปเป็นภรรยา ยฺเหวียน ฝูวางแผนจะสังหารจาง เฟิ่ง แต่กลัวว่าจะเป็นผลทำให้แม่ อา และบุตรที่กำพร้าบิดาของตนได้รับอันตราย นอกจากนี้ ความเกลียดชังนั้นอาจส่งผลกระทบต่อตระกูลของตนด้วย ยฺเหวียน ฝูจึงฆ่าตัวตายด้วยความรู้สึกเศร้าโศกเสียใจ[4] ฉาง ฉฺวี (常璩) ผู้เขียนถึงชีวประวัติยฺเหวียน ฝูในพงศาวดารหฺวาหยาง (หฺวาหยางกั๋วจื้อ) คร่ำครวญที่ความชอบธรรมของยฺเหวียน ฝูไม่คงอยู่[5]
ดูเพิ่ม
แก้หมายเหตุ
แก้- ↑ ไท่ผิงยฺวี่หล่านอ้างจากอี้ปู้ฉีจิ้วจ๋าจี้ของตันซิ่ว
อ้างอิง
แก้- ↑ (廣漢德陽王上妻者，同縣袁氏女也，名福。) อี้ปู้ฉีจิ้วจ๋าจี้ในไท่ผิงยฺวี่หล่าน
- ↑ (年二十適上。舅姑既沒，復遭上喪，) อี้ปู้ฉีจิ้วจ๋าจี้ในไท่ผิงยฺวี่หล่าน
- ↑ (悲傷感切，不妄言笑。有二子，養育遺孤，執心純篤。) อี้ปู้ฉีจิ้วจ๋าจี้ ในไท่ผิงยฺวี่หล่าน
- ↑ (及叔父湣其窮困，私以許張奉，掩迫合婚。其旦，計欲殺奉，恐禍及母、叔、孤兒，永弃死，仇必生，慷慨流涕，自殺而死。) อี้ปู้ฉีจิ้วจ๋าจี้ในไท่ผิงยฺวี่หล่าน
- ↑ (袁福，義不存生。袁福，亦德陽人，王上妻也。有二子。上以喪親過哀死，福哀感終身。父母欲改嫁，乃自殺。) หฺวาหยางกั๋วจื้อ เล่มที่ 10.
บรรณานุกรม
แก้- ฉาง ฉฺวี (คริสต์ศตวรรษที่ 4). หฺวาหยางกั๋วจื้อ.