ปาติโมกข์
ปาติโมกข์ หมายถึง คัมภีร์ที่รวมวินัยของสงฆ์ 227 ข้อ คัมภีร์ที่ประมวลพุทธบัญญัติอันทรงตั้งขึ้นเป็นพุทธอาณา มีพุทธานุญาต ให้สวดในที่ประชุมสงฆ์ ทุกกึ่งเดือน เรียกกันว่า สงฆ์ทำอุโบสถ[1] บทปาติโมกข์เหล่านี้ปรากฏอยู่ในพระวินัยปิฎก หมวดสุตตวิภังค์
| บทสวดปาติโมกข์ ภาษาบาลี | |
| บันทึกเสียงจากการสวดปาติโมกข์ในวันอุโบสถ ที่วัดคุ้งตะเภา จังหวัดอุตรดิตถ์ | |
มีพุทธานุญาตให้สวดปาติโมกข์ย่อได้ เมื่อมีเหตุจำเป็นอย่างใดอย่างหนึ่ง คือ
- ไม่มีภิกษุจำปาติโมกข์ได้จนจบ
- เกิดเหตุฉุกเฉินขัดข้องที่เรียกว่า อันตรายอย่างใดอย่างหนึ่งในอันตรายทั้งสิบ คือ
- พระราชาเสด็จมา
- โจรมาปล้น
- ไฟไหม้
- น้ำหลากมา
- คนมามาก
- ผีเข้าภิกษุ
- สัตว์ร้ายเข้ามา
- งูร้ายเลื้อยเข้ามา
- ภิกษุอาพาธหนักจะถึงเสียชีวิต
- มีอันตรายแก่พรหมจรรย์
ดูเพิ่ม
แก้อ้างอิง
แก้- พระธรรมปิฎก (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). "พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลศัพท์".
- พระธรรมปิฎก (ประยุทธ์ ปยุตฺโต). "พจนานุกรมพุทธศาสน์ ฉบับประมวลธรรม".
ข้อมูลเพิ่มเติม
แก้มหาสางฆิกะ ปราติโมกษ์ เก็บถาวร 2020-09-19 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
 | บทความศาสนาพุทธนี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล |