ทะเลสาบเกรตแบร์
ทะเลสาบเกรตแบร์ (อังกฤษ: Great Bear Lake; สลาเวย์: Sahtú, ฝรั่งเศส: Grand lac de l'Ours) เป็นทะเลสาบใหญ่ที่สุดที่มีพื้นที่ทั้งหมดอยู่ภายในประเทศแคนาดา และใหญ่เป็นอันดับ 4 ในอเมริกาเหนือ และใหญ่เป็นอันดับ 7 ของโลก ตั้งอยู่ในดินแดนนอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ ตั้งอยู่บนเส้นอาร์กติกเซอร์เคิล ระหว่างละติจูดเหนือที่ 65 และ 67 และลองจิจูด 118 และ 123 ตะวันตก และอยู่สูงจากระดับน้ำทะเลปานกลาง 186 ม. (610 ฟุต)
| ทะเลสาบเกรตแบร์ | |
|---|---|
.png) ทะเลสาบเกรตแบร์ที่นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ | |
  ทะเลสาบเกรตแบร์ | |
| ที่ตั้ง | นอร์ทเวสต์เทร์ริทอรีส์ |
| พิกัด | 65°50′01″N 120°45′06″W / 65.83361°N 120.75167°W |
| ชนิดของทะเลสาบ | น้ำแข็ง |
| ชื่อในภาษาแม่ | |
| แหล่งน้ำไหลออก | แม่น้ำเกรตแบร์ |
| พื้นที่รับน้ำ | 114,717 ตารางกิโลเมตร (44,292 ตารางไมล์)[1][2] |
| ประเทศในลุ่มน้ำ | แคนาดา |
| พื้นที่พื้นน้ำ | 31,153 ตารางกิโลเมตร (12,028 ตารางไมล์)[1][2] |
| ความลึกโดยเฉลี่ย | 71.7 เมตร (235 ฟุต)[1][2] |
| ความลึกสูงสุด | 446 เมตร (1,463 ฟุต)[1][2] |
| ปริมาณน้ำ | 2,236 ลูกบาศก์กิโลเมตร (536 ลูกบาศก์ไมล์)[1][2] |
| เวลาพักน้ำ | 124 ปี[1] |
| ความยาวชายฝั่ง1 | 2,719 กิโลเมตร (1,690 ไมล์) (บวกชายฝั่งเกาะ 824 กิโลเมตร (512 ไมล์))[1][2] |
| ความสูงของพื้นที่ | 156 เมตร (512 ฟุต) |
| แข็งตัว | พฤศจิกายน – กรกฎาคม[2] |
| เกาะ | 26 เกาะหลัก รวม 759.3 ตารางกิโลเมตร (293.2 ตารางไมล์) ในพื้นที่[1] |
| เมือง | Délı̨nę |
| อ้างอิง | [1][2] |
| 1 ความยาวแนวชายฝั่งไม่ได้ถูกวัดอย่างละเอียด | |
นักค้าขนเฟอร์ชาวยุโรปเดินทางมาสำรวจเมื่อประมาณ ค.ศ. 1800 ต่อมาเซอร์จอห์น แฟรงกลิน นักสำรวจชาวอังกฤษเดินทางมาถึงใน ค.ศ. 1825 มีการค้นพบแร่เรเดียมบนฝั่งตะวันออกของทะเลสาบเมื่อ ค.ศ. 1929
อ้างอิง
แก้- ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 1.4 1.5 1.6 1.7 1.8 Johnson, L. (1975), "Physical and chemical characteristics of Great Bear Lake", J. Fish. Res. Board Can., 32 (11): 1971–1987, doi:10.1139/f75-234 quoted at Great Bear Lake เก็บถาวร 2011-06-05 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน (World Lakes Database)
- ↑ 2.0 2.1 2.2 2.3 2.4 2.5 2.6 2.7 Hebert, Paul (2007), "Great Bear Lake, Northwest Territories", Encyclopedia of Earth, Washington, DC: Environmental Information Coalition, National Council for Science and the Environment, สืบค้นเมื่อ 2007-12-07