การปฏิวัติเยอรมัน ค.ศ. 1918–1919
บทความนี้ยังต้องการเพิ่มแหล่งอ้างอิงเพื่อพิสูจน์ความถูกต้อง |
การปฏิวัติเดือนพฤศจิกายน (เยอรมัน: Novemberrevolution) หรือ การปฏิวัติเยอรมัน เป็นสงครามกลางเมืองในจักรวรรดิเยอรมันในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่หนึ่งสิ้นสุดลงด้วยความพ่ายแพ้ของฝ่ายมหาอำนาจกลาง ซึ่งได้ส่งผลทำให้มีการเปลี่ยนแปลงการปกครองจากระบอบกษัตริย์ภายใต้รัฐธรรมนูญมาเป็นระบอบสาธารณรัฐ (ประชาธิปไตยในระบบสภาเดี่ยว) ซึ่งเวลาต่อมาได้กลายเป็นที่รู้จักกันคือ สาธารณรัฐไวมาร์ การปฏิวัติได้เริ่มขึ้นตั้งแต่เดือนพฤศจิกายน ค.ศ. 1918 จนถึง เดือนสิงหาคม ค.ศ. 1919 หลังรัฐธรรมนูญแห่งไวมาร์ถูกประกาศใช้
| การปฏิวัติเยอรมัน | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ส่วนหนึ่งของ การปฏิวัติ ค.ศ. 1917–1923 และ ความรุนแรงทางการเมืองในประเทศเยอรมนี (ค.ศ. 1918–1933) | |||||||
 ทหารยิงปืนในที่กำบังในเหตุการณ์การก่อการกำเริบสปาตาคิสท์ใน ค.ศ. 1919 | |||||||
| |||||||
| คู่สงคราม | |||||||
|
1918: 1918–1919:  สาธารณรัฐเยอรมัน
สนับสนุนโดย: ฝรั่งเศส |
สาธารณรัฐโซเวียต:
สนับสนุนโดย: | ||||||
| ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ | |||||||
|
| |||||||
ชนวนเหตุ
แก้สาเหตุของการปฏิวัติมาจากการรับภาระหนักของประชาชนในช่วงสี่ปีของสงคราม, ผลกระทบที่รุนแรงจากความพ่ายแพ้ของจักรวรรดิเยอรมันและเกิดสภาวะความตรึงเครียดทางสังคมระหว่างประชาชนธรรมดากับขุนนางชนชั้นสูงที่ครองอำนาจและเพิ่งแพ้สงครามและชนชั้นกลางของนายทุน
รากเหง้าของการปฏิวัติได้ถูกวางเอาไว้ในความปราชัยของจักรวรรดิเยอรมันสงครามโลกครั้งที่หนึ่งและความตึงเครียดทางสังคมที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นไม่นาน ขั้นแรกของการปฏิวัติได้ถูกจุดชนวนโดยนโยบายของกองบัญชาการระดับสูงแห่งกองทัพบกเยอรมันและขาดการประสานงานกับกองบัญชาการกองทัพเรือ เมื่อเผชิญความพ่ายแพ้ กองบัญชาการกองทัพเรือได้ยืนยันที่จะพยายามเร่งรัดการสู้รบที่สำคัญกับกองทัพราชนาวีแห่งอังกฤษโดยคำสั่งกองทัพเรือ เมื่อวันที่ 24 ตุลาคม ค.ศ. 1918 ยุทธนาวีไม่เคยเกิดขึ้น แทนที่จะปฏิบัติตามคำสั่งของกองบัญชาการกองทัพเรือเพื่อเริ่มเตรียมเข้าสู้รบกับอังกฤษ ทหารเรือเยอรมันได้ก่อจลาจลที่ท่าเรือของกองทัพเรือที่ wilhelmshaven เมื่อวันที่ 29 ตุลาคม ค.ศ. 1918 ตามมาด้วยการก่อกบฏที่คีลในวันแรกของเดือนพฤศจิกายน ความโกลาหลครั้งนี้ได้แพร่กระจายไปถึงจิตวิญญาณของพลเมืองได้เกิดความระส่ำระสายไปทั่วเยอรมนีและท้ายที่สุดได้นำสู่การประกาศสาธารณรัฐ เมื่อวันที่ 9 พฤศจิกายน ค.ศ. 1918 หลังจากนั้นไม่นาน จักรพรรดิวิลเฮล์มที่ 2 ทรงสละราชบัลลังก์ และลี้ภัยออกนอกประเทศ
หลังจากสิ้นสุด
แก้ผู้ก่อการปฏิวัติ, ซึ่งได้รับแรงบันดาลใจจากอุดมการณ์สังคมนิยม, ไม่ได้ส่งมอบอำนาจให้กับสภาที่จัดตั้งตามแบบโซเวียต (แบบที่พวกบอลเชวิกทำกันในรัสเซีย) เพราะผู้นำของพรรคสังคมนิยมประชาธิปไตยแห่งเยอรมนี(SPD)ไม่สนับสนุนและได้ขัดขวางการก่อตั้งพรรค SPD ทางพรรคจึงหันไปจัดตั้งสภาแห่งชาติขึ้นแทนเพื่อให้จะเป็นพื้นฐานของรัฐบาลภายใต้ระบบรัฐสภาเดี่ยว[1] ด้วยความหวาดกลัวว่าจะเกิดสงครามกลางเมืองอย่างเต็มรูปแบบในเยอรมนีระหว่างฝ่ายแรงงานหัวรุนแรงและนักอนุรักษนิยมขวาจัด พรรค SPD จึงไม่ได้วางแผนที่จะถอดอำนาจและสิทธิพิเศษของชนชั้นสูงของเยอรมันเสียทั้งหมด แต่พยายามคิดหาวิธีที่จะผนวกคนชั้นสูงพวกนี้เข้ากับระบบสังคมนิยมประชาธิปไตยใหม่ ในความพยายามนี้ พรรค SPD ฝ่ายซ้ายมีความต้องการที่จะเป็นพันธมิตรกับกองบัญชาการทหารสูงสุดเยอรมัน ครั้งนี้ได้อนุญาตให้กองทัพและไฟรคอร์ (ทหารอาสาสมัครฝ่ายชาตินิยม) เพื่อเข้าปราบปรามการก่อการกำเริบสปาตาคิสท์ของฝ่ายคอมมิวนิสต์ เมื่อวันที่ 4-15 มกราคม ค.ศ. 1919 โดยใช้กำลัง พันธมิตรเดียวกันของกองกำลังทางการเมืองได้ประสบความสำเร็จในการปราบปรามการก่อการของพวกฝ่ายซ้ายในส่วนอื่นๆของเยอรมนี ด้วยผลทำให้ประเทศนั้นได้สงบลงอย่างสมบูรณ์ เมื่อปลายปี ค.ศ. 1919
การเลือกตั้งสำหรับสภาแห่งชาติไวมาร์ใหม่ถูกก่อตั้งขึ้น เมื่อวันที่ 19 มกราคม ค.ศ. 1919 การปฏิวัติได้สิ้นสุดลง เมื่อวันที่ 11 สิงหาคม ค.ศ. 1919 เมื่อรัฐธรรมนูญไวมาร์ถูกประกาศใช้
อ้างอิง
แก้- ↑ Ralf Hoffrogge, Working-Class Politics in the German Revolution. Richard Müller, the Revolutionary Shop Stewards and the Origins of the Council Movement, Brill Publications 2014, ISBN 978-90-04-21921-2, pp. 93–100.
แหล่งข้อมูลอื่น
แก้