การปฏิวัติอุตสาหกรรมครั้งที่ 2
การปฏิวัติอุตสาหกรรมครั้งที่ 2 หรือการปฏิวัติเทคโนโลยี เป็นระยะที่มีการวางมาตรฐานและการทำให้เป็นอุตสาหกรรมอย่างรวดเร็วตั้งแต่ปลายคริสต์ศตวรรษที่ 19 ถึงต้นคริสต์ศตวรรษที่ 20 สำหรับการปฏิวัติอุตสาหกรรมครั้งแรกซึ่งยุติลงในช่วงกลางคริสต์ศตวรรษที่ 19 นั้น ถูกคั่นด้วยระยะชะลอตัวของนวัตกรรมที่สำคัญก่อนการปฏิวัติครั้งนี้ใน ค.ศ. 1870 แม้ว่าเหตุการณ์การปฏิวัติอุตสาหกรรมครั้งที่ 2 จำนวนหนึ่งสืบย้อนไปได้ถึงนวัตกรรมก่อนหน้านี้ในด้านการผลิต เช่น การตั้งอุตสาหกรรมเครื่องมือกล การพัฒนาวิธีการผลิตชิ้นส่วนสับเปลี่ยนได้ (interchangeable parts) และการประดิษฐ์กระบวนการเบสเซเมอร์เพื่อผลิตเหล็กกล้า แต่การปฏิวัติอุตสาหกรรมครั้งที่ 2 นี้โดยทั่วไประบุว่าอยู่ระหว่าง ค.ศ. 1870 ถึง 1914 (ปีที่สงครามโลกครั้งที่หนึ่งอุบัติ)[1]
ความก้าวหน้าของเทคโนโลยีการผลิตทำให้เกิดการใช้ระบบเทคโนโลยีอย่างแพร่หลาย เช่น เครือข่ายโทรเลขและทางรถไฟ การส่งแก๊สและน้ำ และระบบสิ่งปฏิกูล ซึ่งก่อนหน้านั้นจำกัดวงอยู่ในนครไม่กี่แห่งเท่านั้น การขยายตัวอย่างมหาศาลของเส้นทางรถไฟและโทรเลขหลัง ค.ศ. 1870 ทำให้เกิดการเคลื่อนย้ายประชากรและความคิดอย่างไม่เคยมีมาก่อน ซึ่งทำให้เกิดโลกาภิวัฒน์ระลอกใหม่ ในช่วงเวลาเดียวกัน มีการเริ่มระบบเทคโนโลยีใหม่ ซึ่งที่สำคัญที่สุดได้แก่ พลังงานไฟฟ้าและโทรศัพท์ การปฏิวัติอุตสาหกรรมครั้งที่ 2 ดำเนินไปจนเข้าสู่คริสต์ศตวรรษที่ 20 ด้วยการติดตั้งไฟฟ้าในโรงงานระยะต้นและสายการผลิต