วิกิพีเดีย

กัสซีนี–เฮยเคินส์

ภารกิจ กัสซีนี–เฮยเคินส์ (Cassini–Huygens) หรือตามสื่อนิยมเขียนเป็น แคสสินี–ฮอยเกนส์ เป็นความร่วมมือระหว่างนาซา, องค์การอวกาศยุโรป (ESA) และองค์การอวกาศอิตาลี (ASI) เพื่อส่งยานไปศึกษาดาวเสาร์และระบบดาวเสาร์ อันรวมถึงวงแหวนดาวเสาร์และดาวบริวาร ยานอวกาศหุ่นยนต์ไร้คนบังคับชั้นแฟลกชิปประกอบด้วยยานกัสซีนีของนาซา และส่วนลงจอดเฮยเคินส์ของ ESA ซึ่งจะลงจอดบนไททัน ดาวบริวารใหญ่ที่สุดของดาวเสาร์ กัสซีนีเป็นยานอวกาศลำที่สี่ที่เยือนดาวเสาร์และเป็นลำแรกที่เข้าสู่วงโคจร ยานนี้ตั้งชื่อตามโจวันนี โดเมนีโก กัสซีนี นักดาราศาสตร์ชาวอิตาลี และคริสตียาน เฮยเคินส์ นักดาราศาสตร์ชาวดัตช์

กัสซีนี–เฮยเคินส์
ภาพยาน กัสซีนี โคจรรอบดาวเสาร์โดยศิลปิน
ประเภทภารกิจกัสซีนี: โคจรรอบดาวเสาร์
เฮยเคินส์: จอดบนดวงจันทร์ไททัน
ผู้ดำเนินการกัสซีนี: NASA / JPL
เฮยเคินส์: ESA / ASI
COSPAR ID1997-061A
SATCAT no.25008
เว็บไซต์
ระยะภารกิจ
  • ภาพรวม:
    •  19 ปี 335 วัน
    •  13 ปี 76 วัน at Saturn
  • ระยะเวลาเดินทาง:
    •  6 ปี 261 วัน
  • ภารกิจหลัก:
    •  3 ปี
  • ภารกิจเสริม:
    •  Equinox: 2 ปี 62 วัน
    •  Solstice: 6 ปี 205 วัน
    •  Finale: 4 เดือน 24 วัน
ข้อมูลยานอวกาศ
ผู้ผลิตกัสซีนี: Jet Propulsion Laboratory
เฮยเคินส์: Thales Alenia Space
มวลขณะส่งยาน5,712 kg (12,593 lb)[1][2]
มวลแห้ง2,523 kg (5,562 lb)[1]
กำลังไฟฟ้า~885 วัตต์ (BOL)[1]
~670 วัตต์ (2010)[3]
~663 วัตต์ (EOM/2017)[1]
เริ่มต้นภารกิจ
วันที่ส่งขึ้น08:43:00, 15 ตุลาคม 2540 (UTC) (1997-10-15T08:43:00Z)
จรวดนำส่ง Titan IV(401)B B-33
ฐานส่งCape Canaveral SLC-40
สิ้นสุดภารกิจ
การกำจัดบังคับเข้าสู่ชั้นบรรยากาศดาวเสาร์[4][5]
ติดต่อครั้งสุดท้าย15 กันยายน พ.ศ.2560
  • 11:55:39 UTC X-band telemetry
  • 11:55:46 UTC S-band radio science[6]
ลักษณะวงโคจร
ระบบอ้างอิงKronocentric
บินผ่านดาวศุกร์ (Gravity assist)
เข้าใกล้สุด26 เมษายน พ.ศ.2541
ระยะทาง283 km (176 mi)
บินผ่านดาวศุกร์ (แรงโน้มถ่วง)
เข้าใกล้สุด24 มิถุนายน พ.ศ.2542
ระยะทาง623 km (387 mi)
บินผ่านระบบโลก-ดวงจันทร์ (แรงโน้มถ่วง)
เข้าใกล้สุด18 สิงหาคม พ.ศ.2542, 03:28 UTC
ระยะทาง1,171 km (728 mi)
บินผ่าน2685 Masursky (โดยบังเอิญ)
เข้าใกล้สุด23 มกราคม พ.ศ.2543
ระยะทาง1,600,000 km (990,000 mi)
บินผ่านดาวพฤหัส (แรงโน้มถ่วง)
เข้าใกล้สุด30 ธันวาคม พ.ศ.2543
ระยะทาง9,852,924 km (6,122,323 mi)
ยานอวกาศโคจรรอบ ดาวเสาร์
แทรกวงโคจร1 กรกฎาคม พ.ศ.2547, 02:48 UTC
ยานลงจอด ไททัน
ส่วนประกอบยานอวกาศเฮยเคินส์
วันที่ลงจอด14 มกราคม พ.ศ.2548
 
ภาพจำลองสามมิติ ยานสำรวจอวกาศกัสซีนี ขณะโคจรรอบดาวเสาร์

ยานโดยสารไปกับไททัน 4บี/เซ็นทอร์เมื่อวันี่ 15 ตุลาคม 2540 ปฏิบัติภารกิจในอวกาศเป็นเวลากว่า 19 ปี โดยใช้เวลา 13 ปีโคจรรอบดาวเสาร์ แล้วศึกษาดาวเคราะห์และระบบดาวหลังเข้าสู่โคจรเมื่อวันที่ 1 กรกฎาคม 2547 การเดินทางสู่ดาวเสาร์มีการบินผ่านดาวศุกร์ (เมษายน 2541 ถึงกรกฎาคม 2542) โลก (สิงหาคม 2542) ดาวเคราะห์น้อย 2685 มาเซอร์สกี และดาวพฤหัสบดี (ธันวาคม 2543) ภารกิจสิ้นสุดลงในวันที่ 15 กันยายน 2560 เมื่อกัสซีนีได้รับคำสั่งให้บินเข้าชั้นบรรยากาศบนของดาวเสาร์และถูกเผาไหม้เพื่อป้องกันความเสี่ยงการทำให้ดาวบริวารของดาวเสาร์ปนเปื้อนจุลชีพจากโลกที่ติดไปกับยาน ทั้งนี้ ดาวบริวารของดาวเสาร์บางดวงมีสิ่งแวดล้อมที่อาจมีสิ่งมีชีวิตได้ ภารกิจดังกล่าวเป็นที่รู้กันแพร่หลายว่าประสบความสำเร็จเหนือความคาดหมาย ผู้อำนวยการกองวิทยาดาวเคราะห์ของนาซาเรียก กัสซีนี–เฮยเคินส์ ว่าเป็น "ภารกิจแห่งครั้งแรก" ซึ่งปฏิบัติความเข้าใจของมนุษย์เกี่ยวกับระบบดาวเสาร์ ซึ่งรวมทั้งดาวบริวารและวงแหวน และความเข้าใจว่าอาจพบสิ่งมีชีวิตได้ในระบบสุริยะ

ภารกิจดั้งเดิมของกัสซีนีวางแผนไว้กินเวลาสี่ปี ตั้งแต่เดือนมิถุนายน 2547 ถึงพฤษภาคม 2551 ต่อมาภารกิจถูกขยายเวลาไปสองปีถึงเดือนกันยายน 2553 เรียก ภารกิจวิษุวัตกัสซีนี (Cassini Equinox Mission)[7] และขยายเวลาครั้งที่สองและครั้งสุดท้ายด้วย ภารกิจอายันกัสซีนี (Cassini Solstice Mission) ที่กินเวลาต่อมาอีกเจ็ดปีถึงวันที่ 15 กันยายน 2560

16 ประเทศในทวีปยุโรปพร้อมทั้งสหรัฐจัดตั้งทีมซึ่งรับผิดชอบต่อการออกแบบ การก่อสร้าง การบิน และการเก็บข้อมูลจากส่วนโคจรกัสซีนีและยานสำรวจเฮยเคินส์ ภารกิจดังกล่าวบริหารจัดการโดยห้องปฏิบัติการแรงขับเคลื่อนไอพ่นของนาซาในสหรัฐ ที่ซึ่งส่วนบนรนโคจรถูกออกแบบและประกอบ การพัฒนายานสำรวจไททันเฮยเคินส์บริหารจัดการโดยศูนย์วิจัยอวกาศและเทคโนโลยียุโรป อุปกรณ์เครื่องมือสำหรับยานสำรวจดังกล่าวได้รับการจัดหาจากหลายประเทศ องค์การอวกาศอิตาลี (ASI) จัดหาเสาวิทยุกำลังขยายสูงของยานสำรวจกัสซีนี และเรดาร์น้ำหนักเบาและกะทัดรัด ซึ่งทำหน้าที่อเนกประสงค์ทั้งเป็นการถ่ายภาพจากเรดาร์ (synthetic aperture radar) มาตรความสูงเรดาร์และมาตรรังสี

กัสซีนีได้รับพลังงานโดยพลูโทเนียม-238 หนัก 32.7 กิโลกรัม[8] โดยเป็นความร้อนจากการสลายกัมมันตรังสีของธาตุนั้นและเปลี่ยนเป็นพลังงานไฟฟ้า เฮยเคินส์ได้รับการสนับสนุนโดยกัสซีนีระหว่างการเดินทาง และเมื่อแยกออกมาใช้แบตเตอรีเคมี

อ้างอิง

แก้
  1. ↑ 1.0 1.1 1.2 1.3 "Cassini–Huygens: Quick Facts". NASA. สืบค้นเมื่อ August 20, 2011.
  2. ↑ Krebs, Gunter Dirk. "Cassini / Huygens". Gunter's Space Page. สืบค้นเมื่อ June 15, 2016.
  3. ↑ Barber, Todd J. (August 23, 2010). "Insider's Cassini: Power, Propulsion, and Andrew Ging". NASA. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ April 2, 2012. สืบค้นเมื่อ August 20, 2011.
  4. ↑ Brown, Dwayne; Cantillo, Laurie; Dyches, Preston (September 15, 2017). "NASA's Cassini Spacecraft Ends Its Historic Exploration of Saturn". NASA. สืบค้นเมื่อ September 15, 2017.
  5. ↑ Chang, Kenneth (September 14, 2017). "Cassini Vanishes Into Saturn, Its Mission Celebrated and Mourned". The New York Times. สืบค้นเมื่อ September 15, 2017.
  6. ↑ "Cassini Post-End of Mission News Conference" (Interview). Pasadena, CA: NASA Television. September 15, 2017.
  7. ↑ Brown, Dwayne; Martinez, Carolina (April 15, 2008). "NASA Extends Cassini's Grand Tour of Saturn". NASA / Jet Propulsion Laboratory. สืบค้นเมื่อ August 14, 2017.
  8. ↑ Ruslan Krivobok: Russia to develop nuclear-powered spacecraft for Mars mission. Ria Novosti, November 11, 2009, retrieved January 2, 2011

แหล่งข้อมูลอื่น

แก้
 
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ กัสซีนี–เฮยเคินส์
 

บทความดาราศาสตร์นี้ยังเป็นโครง คุณสามารถช่วยวิกิพีเดียได้โดยการเพิ่มเติมข้อมูล

เข้าถึงจาก "https://th.wiki.x.io/w/index.php?title=กัสซีนี–เฮยเคินส์&oldid=11460238"